Σαν σήμερα, 4 Αυγούστου, πέθανε ο Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν...

Είναι σημαδιακό ότι πεθαίνουν και τα "παραμύθια";

'Όχι αυτά που λέμε... ούτε αυτά που μας λένε και τ΄...ακούμε, αυτά ζουν και βασιλεύουν και το κόσμο κυριεύουν...

Τα άλλα... της ζωής και του μυαλού, τα ζωτικά, τα σημαντικά... εκείνα που δεν παραδεχόμαστε ούτε στον εαυτό μας ότι θα θέλαμε να ζήσουμε, τα φανταστικά, τα απίστευτα... Για εκείνα που τα μύχια της καρδιάς μας σπαράζουν κόντρα στη λογική του μυαλού μας...

Ειδικά ακριβώς σήμερα... που έχουμε ανάγκη να ελπίζουμε και να πιστεύουμε ότι το παραμύθι ορθάνοιχτο θα μας μαγνητίσει με εκείνη την αρχέγονη μαγεία, του "Μια φορά κι έναν καιρό...", που αυτομάτως μας καθησυχάζει από κάθε βίαιη μαχαιριά πραγματικότητας που νιώθουμε και την καλύπτουμε με την ανωτερότητα του: "...και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" ενώ ξέρουμε ήδη πού παν τα παραμύθια όταν πεθαίνουν...

* Αυτό το κειμενάκι θα το αφιέρωνα στα παιδάκια που αθώα ξεκίνησαν το διάβασμα με παραμύθια του Άντερσεν, πριν αρχίσουν να γράφουν τα δικά τους... αλλά αρνήθηκαν την αφιέρωση, επειδή τελικά δεν ήταν και τα πιο αγαπημένα τους... και αντιθέτως με άλλα, δεν μπορείς να επιβάλλεις αφιερώσεις