"Η κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς, όχι κάπου που πας"....

κόλαση (ουσιαστικό): απο το ρήμα "κολλάω-κολλώ" -απλοποιημένο από το συνθετικο "κωλό-" (όπως "κωλοκατάσταση) και το μόριο "ας" και κατάληξη "-η" απο το "χαζή" συγκεκριμένα, δηλαδη "ας κολλήσω η χαζή", υπάρχει και αρσενικό "ο κόλασος" ("ας κολλήσω ο χαζός" με παρακολουθείτε ακόμα.. ) οπότε γιατί κουβαλΑΜΕ κολάσεις ΑΦΟΥ δεν είμαστε χαζΟΙ;  (επειδή είμαστε ηλίθιοι...)

Κλίση: της κολάσεως το κάγκελο, την κόλασή μου μέσα, ωωω κόλαση

Disclaimer 1: η παραπάνω ετυμολογία ειναι αυθαίρετη  (σημ. είπα αυθαίρετη, όχι λανθασμένη)

Disclaimer 2: αν κάποιος/κάποια (μηδενός εξαιρουμένου, ούτε καν των παρόντων που φοβόμαστε και τους εξαιρούμε συνήθως και κυρίως συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, που εκεί κι αν φοβόμαστε κι εξαιρούμε τους εαυτούς μας) προσβλήθηκε που ακριβώς νιώθει (οχι που την/τον χαρακτήρισα εγώ έτσι)  ηλίθια /ηλίθιος να μην κουβαλούσε κολάσεις... τι πιο απλό ε; (και καλά...)

(άμα έχεις ποιητική άδεια ε;;)

1. Βρείτε τέσσερις αριθμούς τέτοιους, ώστε το άθροισμα του 1ου με τον 2ο να είναι το διπλάσιο του αθροίσματος του 3ου με τον 4ο και πάλι το άθροισμα του 1ου με τον 3ο να είναι τριπλάσιο του αθροίσματος του 2ου με τον 4ο και ομοίως το άθροισμα του 1ου με τον 4ο να είναι τετραπλάσιο του αθροίσματος του 2ου με τον 3ο, το άθροισμα δε και των τεσσάρων αριθμών να είναι πενταπλάσιο του αθροίσματος του 2ου με τον 3ο.
2. Βρείτε για πόση ώρα σταμάτησε ο χρόνος σήμερα, αν σταμάτησε για το πενταπλάσιο της πρώτης φοράς που είχε σταματήσει...
Απαντήσεις
1. Εφαρμόζοντας την ανάπτυξη της θεωρίας των αριθμών από τους Πυθαγόρειους: 73, 7, 17, 23.
2. Σουρεαλιστικό. Δεν λύνεται. Ξανα-αναρωτιέσαι. Ξανα-υπολογίζεις. Κάτι δε βγαίνει. Μήπως δε συνέβει. Κι όμως... συνέβει και σταμάτησε. Κόντρα στο ρεαλισμό. Και τώρα τι θα κάνουμε όταν σταματάει; Θα... περιμένουμε να σταματάει πιο συχνά... και πιο πολύ... και πιο σουρεαλιστικά. Το μόνο λογικό.

...κι έτσι ήρεμα, φυσικά, αναμενόμενα και λογικά, εκείνο το τόσο ωραίο βραδάκι, απλώς σταμάτησε ο χρόνος για μισή ώρα... κι ό,τι συμβαίνει σε σταματημένο χρόνο, μένει να στροβιλίζεται βασανιστικά στη μονόρροπη εκείνη δίνη του σταματημένου χρόνου και των μελλοντικών φανταστικών αναμνήσεων του μυαλού μας... για να αναρωτιόμαστε αν πραγματικά συνέβει και σταμάτησε... για να αναρωτιόμαστε αν και πότε θα ξανασταματήσει...  και με όποιο τίμημα... γιατί ως πολύ καλά γνωστό, το σταμάτημα του χρόνου δε γίνεται ποτέ δωρεάν... κι η αποπληρωμή του είναι σχεδόν απίθανη, για να μην πούμε αδύνατη, και το αντάλλαγμα ατίμητο...

Θέλω να σας αφιερώσω με πολύ αγάπη, που δεν την κρύβω το: "Χρυσαλιφούρφουρο" (Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή, Μουσική: Νίκος Κυπουργός, Τραγούδι: Σαββίνα Γιαννάτου) ...

Γιατί αν το καλοσκεφτείτε κι εσείς, δεν υπάρχει λόγος να κρατιέται αυτό κρυφό... και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου και ελπίζω μέσα από την ψυχή μου, να το "μάθουμε" και να το "πούμε" όλοι (...και δεν εννοώ το τραγούδι...)...

                       "Κάποιος σ’ αγαπάει και δεν το ξέρεις...

                                                    ...κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει..."

Χρυσαλιφούρφουρο

Στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης 

βγαίνει ένα λουλουδάκι 

που το λεν Χρυσαλιφούρφουρο 

και μοιάζει με χρυσό τριανταφυλλάκι.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,

φύσα το την Άνοιξη να φέρεις.

Κι αν πετάξει σαν φτερό και πούπουλο,

κάποιος σ’ αγαπάει και δεν το ξέρεις

Χρυσαφένια φλουράκια κρέμονται 

κάτω από τα πέταλά του 

και στου Ζέφυρου το παιχνίδισμα 

σαν να κουδουνίζει κάπου κάπου.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,

που κρατάς την Άνοιξη στο χέρι 

Κι αχ! Αν γίνει σκόνη και χρυσόσκονη,

κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει

Σημ. Ξέρετε πώς γίνονται οι αφιερώσεις... ξεκινώντας από κάτι ειδικό, αφιερώνεις γενικά... και περιμένεις... Οπότε... επειδή δεν είμαι φαν αναπάντητων ερωτημάτων... ας ρωτήσω... "Εσύ, της ειδικής αφιέρωσης, το είδες αυτό εδώ;"

Κατά Ευαγγελίαν 1

"Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν άνθρωπον, καὶ άνθρωπος ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν άνθρωπον. Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν."

Ελεύθερη απόδοση:

"Αρχικά ήταν ο Λόγος. Και ο Λόγος ήταν προς τον άνθρωπο, και άνθρωπος ήταν ο Λόγος. Αυτός ήταν αρχικά προς τον άνθρωπο. Όλα έγιναν μέσω αυτού, και χωρίς αυτόν δεν έγινε ούτε ένα το οποίο έγινε."

Κατανοητό...; Με παρακολουθείτε ακόμα...; κάπως έτσι αρχίζουν όλα τα Ευαγγέλια... έτσι και το δικό μου... με τη διαφορά ότι το δικό μου είναι από την μία άνθρωπο προς τους άλλους ανθρώπους και το παραδέχομαι κιόλας ;)  

"Κι ονόμασα τα μάτια σου

'καθημερινά απογεύματα'

κι όλον εσένα Κυριακή που

είναι πάντα δύσκολη."

 - Κική Δημουλά