...αφιερωμένο σε όλους τους σπουδαίους χαρακτήρες, και σ' αυτούς που δε θα το δουν ειδικά, το σύμπαν θα τους το μεταφέρει με κάποιον τρόπο το μήνυμα...

Όσα ορκίστηκες

Η λέξη της ημέρας*

Άκαρδος: α- στερητικό +καρδιά

1.(για άνθρωπο) αυτός/αυτή που δεν νοιάζεται/ενδιαφέρεται για τίποτα, αλλά κυρίως για τα συναισθήματα των άλλων, αυτός/αυτή που με περίσσια δειλία αρνείται την αγάπη και επιβάλλει την ίδια άποψη και σ' άλλους.  

2.(για συμπεριφορά/ενέργεια) η φιλοσοφικώς εγωιστική "αποκλίνουσα" συμπεριφορά του άκαρδου ανθρώπου ή οι ενέργειες που ΔΕΝ κάνει ("ψυχολογική βία δια της απουσίας").

Συνώνυμα: δειλός, ψευδοεξωστρεφής, υποταγμένος, συμβιβασμένος, ένοχος

Αντίθετα: πληγωμένος, αποπροσανατολισμένος, απογοητευμένος

Παρατηρείται ως συμπεριφορά και φαινόμενο στην καθημερινή μας ζωή, σε ανύποπτο χώρο και χρόνο.

Θα μπορούσε να αποτελέσει τίτλο κεφαλαίου του "Η Ωραιοτάτη και οι Εννέα Μούσες", ως 'Άκαρδ- ' , Απροσδιόριστη κατάληξη για να αποφασίσετε μόνοι σας τελικά όταν το διαβάσετε για ποιον/ποια ταιριάζει. Το οποίο πολύ ενδιαφέρομαι και νοιάζομαι ν' ακούσω... 

* Κατά Ευαγγελίαν Λεξικόν

Πουλιά... 

Σαν γράμματα στον ουρανό... 

Μπορείτε να διαβάσετε τη γλώσσα αυτή; 

Σαν σήμερα, 4 Αυγούστου, πέθανε ο Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν...

Είναι σημαδιακό ότι πεθαίνουν και τα "παραμύθια";

'Όχι αυτά που λέμε... ούτε αυτά που μας λένε και τ΄...ακούμε, αυτά ζουν και βασιλεύουν και το κόσμο κυριεύουν...

Τα άλλα... της ζωής και του μυαλού, τα ζωτικά, τα σημαντικά... εκείνα που δεν παραδεχόμαστε ούτε στον εαυτό μας ότι θα θέλαμε να ζήσουμε, τα φανταστικά, τα απίστευτα... Για εκείνα που τα μύχια της καρδιάς μας σπαράζουν κόντρα στη λογική του μυαλού μας...

Ειδικά ακριβώς σήμερα... που έχουμε ανάγκη να ελπίζουμε και να πιστεύουμε ότι το παραμύθι ορθάνοιχτο θα μας μαγνητίσει με εκείνη την αρχέγονη μαγεία, του "Μια φορά κι έναν καιρό...", που αυτομάτως μας καθησυχάζει από κάθε βίαιη μαχαιριά πραγματικότητας που νιώθουμε και την καλύπτουμε με την ανωτερότητα του: "...και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" ενώ ξέρουμε ήδη πού παν τα παραμύθια όταν πεθαίνουν...

* Αυτό το κειμενάκι θα το αφιέρωνα στα παιδάκια που αθώα ξεκίνησαν το διάβασμα με παραμύθια του Άντερσεν, πριν αρχίσουν να γράφουν τα δικά τους... αλλά αρνήθηκαν την αφιέρωση, επειδή τελικά δεν ήταν και τα πιο αγαπημένα τους... και αντιθέτως με άλλα, δεν μπορείς να επιβάλλεις αφιερώσεις

(Μαρία Πολυδούρη)

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες  
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα  
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου  
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν  
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο  
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες  
και στη ματιά σου να περνάη  
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο  
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε  
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη  
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου  
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου  
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες  
έζησα, να πληθαίνω  
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες  
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω  
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

Κατ' αρχάς λέγεται blue moon, επειδή ενώσω η πανσέληνος μεσουρανεί*, βγαίνουν οι μπλε λυκάνθρωποι... Πλάσματα άκρως επικίνδυνα, διαφέρουν από τους κανονικούς λυκάνθρωπους ως προς τη μέθοδο επίθεσής τους, σε ανυποψίαστα θύματα.

Φοράν ρούχα χρώματος διαφόρων αποχρώσεων του μπλε γιατί το μπλε ως βασικό χρώμα είναι πάντα πρωταγωνιστικό, εντυπωσιακό, με κύρος, αέρινο, δροσερό, καθημερινό, ήρεμο, απέραντο, ονειρεμένο, το εμπιστεύεσαι, νιώθεις ασφάλεια, δείχνει συμπάθεια, περιορίζει αμφιβολίες, απαλλάσσει από φόβους... και ΠΑΡΑΠΛΑΝΕΙ... 

Η συνάντηση με ένα τέτοιο σπάνιο ον δε θα είναι ποτέ τυχαία. Σημαδεύουν από πριν τα θύματά τους (σκεφτείτε τα θύματα ως κοκκινοσκουφίτσες) κι όταν αισθανθούν την ενστικτώδη παρόρμηση του κυνηγιού... επιτίθονται ακαριαία.

Κύριό τους όπλο η ταχύτητά τους κι η δυνατότητα να εισβάλουν στους φωτοευαίσθητους υποδοχείς του ματιού του θύματος, που αντιδρούν ανάλογα και προκαλούν τον εγκέφαλο να συνθέσει διάφορες αισθήσεις, παραισθήσεις και μεγάλο εύρος συναισθημάτων, καθιστώντας το εύπιστο.

Σκοπός τους δεν είναι να σκοτώσουν, αλλά να βασανίσουν το θύμα. Στοχεύουν απευθείας στο θυμικό ακολουθώντας έναν κύκλο ως εξής: παραπλανάν, παγιδεύουν, δίνουν ελπίδα απόδρασης, υπόσχονται, δημιουργούν οικειότητα, αφαιρούν την ελπίδα απόδρασης, κι όταν βαρεθούν να παίζουν και να βασανίζουν και να επιδεικνύουν τη  δύναμή τους, δίνουν μια με την όντως τεράστια ηλεκτροφόρα ουρά τους και καταφέρνουν την χαριστική βολή… βραχυκυκλώνοντας το μυαλό με την καρδιά του θύματος, ακριβώς πριν την πάροδο του blue moon.

Εκείνη η στιγμή που το άλμα της φαντασίας μας είναι μεγαλύτερο απ' όλα τα ‪‎bluemoon‬ όλων των παράλληλων συμπάντων μαζί... Με την πάροδο του blue moon, το θύμα πλέον μεταμορφωμένο σε άβουλο ζόμπι, χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας, προσπαθεί ανεπιτυχώς να διαχειριστεί αυτό που του συνέβη, μη μπορώντας να απομακρυνθεί φυσικά ή συναισθηματικά αλλά έχοντάς τον συγχωρήσει για τη συμπεριφορά του αυτή...

Ο ιδιαίτερος μπλε λυκάνθρωπος εντωμεταξύ μεταμορφώνεται στο πέραν πάσης υποψίας ον που ήταν πριν, αλλά είναι υποχρεωμένος να βλέπει το θύμα καθημερινά στην κατάσταση που ο ίδιος το έχει φέρει, κάτι που αντιτίθεται και με τη κοσμοθεωρία του.

Θύμα και θύτης διατηρούν όλες τις μνήμες και αναμνήσεις τους από το περιστατικό της νύχτας του blue moon.

Ποιος πιστεύετε είναι ο νικητής; ο λυκάνθρωπος ή η κοκκινοσκουφίτσα;

* Ισχύει και σε τόπους με συννεφιά.

Συμβαίνει κατά κύριο λόγο μετά το σταμάτημα του χρόνου... μετά τις φιλοσοφικές συζητήσεις... μετά που εκείνο το μπουκάλι του νερού αδειάζει αλλά δεν το πετάς και το κρατάς...  και το ξαναγεμίζεις... και το παίρνεις μαζί σου όπου πας... για να μην τυχόν ξεχάσεις... μετά τα αξημέρωτα βράδια... μετά τα one-afternoon-stand... όταν είναι σε άρνηση... όταν δεν παραδέχεσαι τα συναισθήματά σου... όταν δεν παραδέχονται τα συναισθήματά τους, όταν τολμάς εσύ μόνο... όταν είσαι ειλικρινής... όταν σου λένε ότι είναι ειλικρινείς (αλλά δεν είναι...), όταν σου λείπει κάτι ή κυρίως κάποιος... και πέφτεις μέσα σ' αυτό το άδειο κενό... κι ας έχεις μαγικές κυλιόμενες σκάλες για να βγεις άνετα έξω επιπλέοντας... εσύ όμως, θέλεις να ανέβεις μόνο με μια συγκεκριμένη ετοιμόρροπη ανεμόσκαλα, που φαντάζει στα μάτια σου χρυσή και μεταξένια... που όμως κι αυτήν ακόμα δε σου τη ρίχνουν... αλλά σταματάς να ελπίζεις τότε...;  

Ειδικά σήμερα, 30 Ιουλίου, παγκόσμια ημέρα φιλίας, ρίξτε αυτή την ταλαιπωρημένη ανεμόσκαλα απλόχερα και φιλικά... εκεί που πρέπει, ξέρετε εσείς... ξέρει ο καθένας... αν ανακουφιστεί το τώρα μας, το μέλλον μας διαγράφεται ήδη καλύτερο... μη σας πανικοβάλλει... εσείς δεν είπατε ότι δεν τρομάζετε εύκολα;

Σ' αγαπώ 

Της καρδιάς μου τα ριγίματα, τα μυστικά
Των ματιών μου τα δάκρυα, τα καφτά
Της ψυχής μου η αγάπη, δικιά σου
Της αναπνοής μου η ζέστη, κοντά σου

Του νου μου η δύναμη, σε προστατεύει
Της ζωής μου η θέληση, σε σενα πιστεύει
Τολμώ να το πω...
Χωρίς τίποτα άλλο να σου ζητώ.

[ Από τη μελλοντική ποιητική συλλογή μου, αν δεν τα αποκυρήξω τα ποιήματα ως τότε φυσικά, που είναι και το πιο πιθανό... την αγάπη όμως δε θα την αποκυρήξω... αυτό δεν είναι και όλο το νόημα...; ] 

Σήμερα τυχαία (όσο τυχαία μπορεί να είναι αυτά τα πράγματα τέλος πάντων) κι ενώ έγραφα ποιήματα (σ' εκείνη τη φάση που μόνο ως ποίημα βγαίνει αυτό που θέλεις να πεις)... διάβασα το παρακάτω ποίημα, που θέλω να μοιραστώ γενικά και ειδικά... τι βαθύ νόημα και ταυτοχρόνως τόσο απλό... "εγω στη θέση σου θα με αγαπούσα, θα μου έλεγα ναι" ... πόσο πιο παρακλητικό, πόσο πιο κάτω να βάλεις τον εγωισμό σου; και η απάντηση που έχει έρθει ήδη, να σου μαστιγιογδέρνει το μυαλό, την κάθε κατάληξη νεύρου του κορμιού σου, ακόμα και στα πιο ευαίσθητα σημεία... στα μάτια σου... που σε προδίδουν και δακρύζουν... χωρίς κανέναν οίκτο...

Εγώ στη θέση σου...

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα, θα τηλεφωνούσα, δεν θα έχανα χρόνο, θα μου έλεγα ναι.

Δεν θα είχα ενδοιασμούς, θα δραπέτευα. Θα έδινα αυτό που έχεις, αυτό που έχω, για να έχω αυτό που δίνεις, αυτό που θα μου έδινες.

Θα τραβούσα τα μαλλιά μου, θα έκλαιγα από ηδονή, θα τραγουδούσα ξυπόλυτη, θα χόρευα, θα έβαζα στον Φλεβάρη έναν ήλιο Αυγούστου, θα πέθαινα από ευχαρίστηση, δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα, θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια, θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο, θα έφευγα για πάντα από σένα, από εκεί, μαζί μου.

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα. Θα μου έλεγα ναι, θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου, ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ, θα απαντούσα στα μηνύματά μου, στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα, θα μου τηλεφωνούσα, τι θα γίνει με μας, θα μου έδινα ένα σημείο ζωής, εγώ στη θέση σου.

[Χουάν Βιθέντε Πικέρας]

Όταν μια εκκωφαντική ησυχία διαταράσσεται (από οποιοδήποτε λόγο), και σε σύντομο συμβατικό χρονικό διάστημα μεταπέφτει πάλι στην κατάσταση της "μετα-διαταραγμένης εκκωφαντικής ησυχίας" περίοδο, τότε είναι που η εκκωφαντική ησυχία βρίσκεται σε υπερπολλαπλάσια ισχύ... συντονίζεται με τα μόρια του εγκεφάλου σου, μπαίνει στην κάθε σου σκέψη και σε οδηγεί σύναψη προς σύναψη σε ημισκότεινα μονοπάτια (χειρότερα απο τα εντελώς σκοτεινά δηλαδή)...

Ένας διάσημος κάποιος, καμία φορά που συζητούσαμε σχετικά με τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής και τις εκκωφαντικές ησυχίες και τις διαταράξεις τους, το περιέγραψε με ρηχή εκπνοή και συνεχώς πιο χαμηλής έντασης φωνή ως: "και αύριο τα ίδια... και τα ίδια... και τα ίδια... και σου πουλάν και πνεύμα...". Και ειλικρινά, είχα ευχηθεί τότε με όλη μου τη δύναμη, σιωπηλά, να μπορούσα να έκανα κάτι που να άλλαζε αυτή την εκκωφαντική ησυχία εκείνης της συγκεκριμένης ρουτίνας...  και να του χάριζε κάποια απελευθέρωση ενώ ταυτοχρόνως του επέτρεπε να διατηρήσει τα ουσιώδη του...

Και το πόθησα τόσο πολύ, που για κάποιο διάστημα πίστεψα ότι μπορούσα να το κάνω κιόλας, και στη φαντασία μου το έκανα ήδη κιόλας... μ' όλη μου την αγάπη, και την ανιδιοτέλεια... ακόμα και μέσα στο γενικό πλαίσιο της δικιάς μου "μετα-διαταραγμένης εκκωφαντικής ησυχίας" περιόδου. Αλλά δεν το είπα όσο δυνατά και καθαρά θα έπρεπε το σχέδιό μου αυτό... κι απέτυχε... κι αν δεν το δηλώσεις τότε, τώρα παραμένει το αιωρούμενο για πάντα "ίσως", διότι αν το δήλωνα, θα ήταν ήδη μια αλλαγή...; ή η αρχή της αλλαγής...; ή και τίποτα απολύτως...; όπως τώρα...

Κι αφού δεν το δήλωσα όταν κι εκεί που έπρεπε και χρειαζόταν και θα μπορούσε ίσως να κάνει μια διαφορά, το γράφω τώρα, όχι γιατί θα κάνει κάποια διαφορά στην παραπάνω περίπτωση, γιατί ούτε καν πρόκειται να το δει ο παραπάνω διάσημος, και να το έβλεπε και να τον άγγιζε, πάλι δε θα το παραδεχόταν... αλλά ίσως για κάποιον που πολύ ποθεί ν' αλλάξει την εκκωφαντική ησυχία κάποιου άλλου ή να επαναφέρει ισορροπία σε περιόδους "μετα-διαταραγμένης εκκωφαντικής ησυχίας", ν' ακολουθήσει πιο σωστή τακτική και μέθοδο... δεν ξέρω ποια ακριβώς βέβαια, αλλά θα υπάρχει κάποια...   

Και τελικά, τι ωραίο που είναι αυτό, που γράφεις κάτι και το καταλαβαίνει ο καθένας με τα δικά του βιώματα και το εκλαμβάνει με τα δικά του συναισθήματα... και το μεταφράζει αναλόγως ... και όπως βολεύει... και το παίρνει όπως θέλει... και το ταιριάζει. Κι είναι τόσο ενδιαφέρον...

Αλλά, μόνο ένα ξέπνοο "τα ίδια... και τα ίδια ... και τα ίδια..." παραμένει κι αιωρείται γι' αυτούς, που δεν τόλμησαν αλλά και γι΄ αυτούς τους καημένους που τόλμησαν και προσπάθησαν... κι ας ήταν μάταια.. ή με λάθος τρόπο... δεν φταιν αυτοί, που η κοσμική αντίθετή τους δύναμη, δεν ήταν ίση... κι η συμπαντική αδικία πλανιόταν από πάνω τους... σε λάθος χωροχρόνο... "αλλού"... Και πώς να επιστρέψεις τώρα στην εκκωφαντική σου ησυχία, μετά την αναμέτρηση με τα άγρια θηρία όλων των "δεν έχει νόημα" και των "δεν οδηγεί πουθενά"... κι ας βλέπεις εσύ ξεκάθαρα ότι και νόημα είχε και θα οδηγούσε κάπου μοναδικά... και δε θα οριζόταν πλέον η εννοια της εκκωφαντικής ησυχίας... και όλα αυτά με όραμα...

Υ.Γ. Αν πρόκειται να διαταράξετε την εκκωφαντική ησυχία κάποιου χωρίς όραμα και τόλμη, μην το κάνετε... πληγώνει και ραγίζει και πονάει και καταστρέφει... κι αν έχετε όραμα και τόλμη... κάντε το λίγο εικόνα... τι ευτυχία (...θα ήταν)