...κι έτσι ήρεμα, φυσικά, αναμενόμενα και λογικά, εκείνο το τόσο ωραίο βραδάκι, απλώς σταμάτησε ο χρόνος για μισή ώρα... κι ό,τι συμβαίνει σε σταματημένο χρόνο, μένει να στροβιλίζεται βασανιστικά στη μονόρροπη εκείνη δίνη του σταματημένου χρόνου και των μελλοντικών φανταστικών αναμνήσεων του μυαλού μας... για να αναρωτιόμαστε αν πραγματικά συνέβει και σταμάτησε... για να αναρωτιόμαστε αν και πότε θα ξανασταματήσει...  και με όποιο τίμημα... γιατί ως πολύ καλά γνωστό, το σταμάτημα του χρόνου δε γίνεται ποτέ δωρεάν... κι η αποπληρωμή του είναι σχεδόν απίθανη, για να μην πούμε αδύνατη, και το αντάλλαγμα ατίμητο...