"Από τη μια ξεφύσησα ανακουφισμένος αφού ήξερα τουλάχιστον πού βρισκόμουν, αλλά από την άλλη δεν μπόρεσα παρά να ανησυχήσω για το πώς στην ευχή έφτασα τόσο μακριά δίχως να θυμάμαι το παραμικρό." ("Μέχρι την τελευταία του Ανάσα" - Γιώργος Δάμτσιος)
Είναι αυτή ακριβώς η αντικειμενική απορία του ήρωα που καθηλώνει ολοκληρωτικά από την αρχή ως το τέλος. Η σχεδόν σχιζοφρενική αντιμετώπιση αυτών που του συμβαίνουν και η αφοπλιστική ειλικρίνεια με την οποία εκφράζει τις απόψεις και τα συναισθήματά του προς όλες τις καταστάσεις (μεταφυσικές ή μη), όχι μόνο σε προκαλούν να νιώσεις ό,τι νιώθει αλλά και να ταυτιστείς απόλυτα μαζί του.
Ταυτοχρόνως δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις εύκολα ή να κατανοήσεις καθόλου, την απόλυτη τραγική ειρωνεία της απλής καθημερινής ζωής και των φαινομενικά τυχαίων γεγονότων της, παρά μόνο μπορείς να στροβιλίζεσαι κι εσύ σ' αυτή τη διαρκή δίνη.
Ώσπου στο τέλος, απορείς ακόμα πιο πολύ για το αρχικό ερώτημα που διατυπώνει ο ήρωας... Και γι' αυτό, θέλεις να το ξαναδιαβάσεις αμέσως από την αρχή.
(Αυτό ακριβώς που παθαίνεις και με την Ελληνική Μυθολογία δηλαδή...)