Συμβαίνει κατά κύριο λόγο μετά το σταμάτημα του χρόνου... μετά τις φιλοσοφικές συζητήσεις... μετά που εκείνο το μπουκάλι του νερού αδειάζει αλλά δεν το πετάς και το κρατάς...  και το ξαναγεμίζεις... και το παίρνεις μαζί σου όπου πας... για να μην τυχόν ξεχάσεις... μετά τα αξημέρωτα βράδια... μετά τα one-afternoon-stand... όταν είναι σε άρνηση... όταν δεν παραδέχεσαι τα συναισθήματά σου... όταν δεν παραδέχονται τα συναισθήματά τους, όταν τολμάς εσύ μόνο... όταν είσαι ειλικρινής... όταν σου λένε ότι είναι ειλικρινείς (αλλά δεν είναι...), όταν σου λείπει κάτι ή κυρίως κάποιος... και πέφτεις μέσα σ' αυτό το άδειο κενό... κι ας έχεις μαγικές κυλιόμενες σκάλες για να βγεις άνετα έξω επιπλέοντας... εσύ όμως, θέλεις να ανέβεις μόνο με μια συγκεκριμένη ετοιμόρροπη ανεμόσκαλα, που φαντάζει στα μάτια σου χρυσή και μεταξένια... που όμως κι αυτήν ακόμα δε σου τη ρίχνουν... αλλά σταματάς να ελπίζεις τότε...;  

Ειδικά σήμερα, 30 Ιουλίου, παγκόσμια ημέρα φιλίας, ρίξτε αυτή την ταλαιπωρημένη ανεμόσκαλα απλόχερα και φιλικά... εκεί που πρέπει, ξέρετε εσείς... ξέρει ο καθένας... αν ανακουφιστεί το τώρα μας, το μέλλον μας διαγράφεται ήδη καλύτερο... μη σας πανικοβάλλει... εσείς δεν είπατε ότι δεν τρομάζετε εύκολα;