Σήμερα τυχαία (όσο τυχαία μπορεί να είναι αυτά τα πράγματα τέλος πάντων) κι ενώ έγραφα ποιήματα (σ' εκείνη τη φάση που μόνο ως ποίημα βγαίνει αυτό που θέλεις να πεις)... διάβασα το παρακάτω ποίημα, που θέλω να μοιραστώ γενικά και ειδικά... τι βαθύ νόημα και ταυτοχρόνως τόσο απλό... "εγω στη θέση σου θα με αγαπούσα, θα μου έλεγα ναι" ... πόσο πιο παρακλητικό, πόσο πιο κάτω να βάλεις τον εγωισμό σου; και η απάντηση που έχει έρθει ήδη, να σου μαστιγιογδέρνει το μυαλό, την κάθε κατάληξη νεύρου του κορμιού σου, ακόμα και στα πιο ευαίσθητα σημεία... στα μάτια σου... που σε προδίδουν και δακρύζουν... χωρίς κανέναν οίκτο...

Εγώ στη θέση σου...

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα, θα τηλεφωνούσα, δεν θα έχανα χρόνο, θα μου έλεγα ναι.

Δεν θα είχα ενδοιασμούς, θα δραπέτευα. Θα έδινα αυτό που έχεις, αυτό που έχω, για να έχω αυτό που δίνεις, αυτό που θα μου έδινες.

Θα τραβούσα τα μαλλιά μου, θα έκλαιγα από ηδονή, θα τραγουδούσα ξυπόλυτη, θα χόρευα, θα έβαζα στον Φλεβάρη έναν ήλιο Αυγούστου, θα πέθαινα από ευχαρίστηση, δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα, θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια, θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο, θα έφευγα για πάντα από σένα, από εκεί, μαζί μου.

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα. Θα μου έλεγα ναι, θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου, ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ, θα απαντούσα στα μηνύματά μου, στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα, θα μου τηλεφωνούσα, τι θα γίνει με μας, θα μου έδινα ένα σημείο ζωής, εγώ στη θέση σου.

[Χουάν Βιθέντε Πικέρας]