Όταν μια εκκωφαντική ησυχία διαταράσσεται (από οποιοδήποτε λόγο), και σε σύντομο συμβατικό χρονικό διάστημα μεταπέφτει πάλι στην κατάσταση της "μετα-διαταραγμένης εκκωφαντικής ησυχίας" περίοδο, τότε είναι που η εκκωφαντική ησυχία βρίσκεται σε υπερπολλαπλάσια ισχύ... συντονίζεται με τα μόρια του εγκεφάλου σου, μπαίνει στην κάθε σου σκέψη και σε οδηγεί σύναψη προς σύναψη σε ημισκότεινα μονοπάτια (χειρότερα απο τα εντελώς σκοτεινά δηλαδή)...
Ένας διάσημος κάποιος, καμία φορά που συζητούσαμε σχετικά με τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής και τις εκκωφαντικές ησυχίες και τις διαταράξεις τους, το περιέγραψε με ρηχή εκπνοή και συνεχώς πιο χαμηλής έντασης φωνή ως: "και αύριο τα ίδια... και τα ίδια... και τα ίδια... και σου πουλάν και πνεύμα...". Και ειλικρινά, είχα ευχηθεί τότε με όλη μου τη δύναμη, σιωπηλά, να μπορούσα να έκανα κάτι που να άλλαζε αυτή την εκκωφαντική ησυχία εκείνης της συγκεκριμένης ρουτίνας... και να του χάριζε κάποια απελευθέρωση ενώ ταυτοχρόνως του επέτρεπε να διατηρήσει τα ουσιώδη του...
Και το πόθησα τόσο πολύ, που για κάποιο διάστημα πίστεψα ότι μπορούσα να το κάνω κιόλας, και στη φαντασία μου το έκανα ήδη κιόλας... μ' όλη μου την αγάπη, και την ανιδιοτέλεια... ακόμα και μέσα στο γενικό πλαίσιο της δικιάς μου "μετα-διαταραγμένης εκκωφαντικής ησυχίας" περιόδου. Αλλά δεν το είπα όσο δυνατά και καθαρά θα έπρεπε το σχέδιό μου αυτό... κι απέτυχε... κι αν δεν το δηλώσεις τότε, τώρα παραμένει το αιωρούμενο για πάντα "ίσως", διότι αν το δήλωνα, θα ήταν ήδη μια αλλαγή...; ή η αρχή της αλλαγής...; ή και τίποτα απολύτως...; όπως τώρα...
Κι αφού δεν το δήλωσα όταν κι εκεί που έπρεπε και χρειαζόταν και θα μπορούσε ίσως να κάνει μια διαφορά, το γράφω τώρα, όχι γιατί θα κάνει κάποια διαφορά στην παραπάνω περίπτωση, γιατί ούτε καν πρόκειται να το δει ο παραπάνω διάσημος, και να το έβλεπε και να τον άγγιζε, πάλι δε θα το παραδεχόταν... αλλά ίσως για κάποιον που πολύ ποθεί ν' αλλάξει την εκκωφαντική ησυχία κάποιου άλλου ή να επαναφέρει ισορροπία σε περιόδους "μετα-διαταραγμένης εκκωφαντικής ησυχίας", ν' ακολουθήσει πιο σωστή τακτική και μέθοδο... δεν ξέρω ποια ακριβώς βέβαια, αλλά θα υπάρχει κάποια...
Και τελικά, τι ωραίο που είναι αυτό, που γράφεις κάτι και το καταλαβαίνει ο καθένας με τα δικά του βιώματα και το εκλαμβάνει με τα δικά του συναισθήματα... και το μεταφράζει αναλόγως ... και όπως βολεύει... και το παίρνει όπως θέλει... και το ταιριάζει. Κι είναι τόσο ενδιαφέρον...
Αλλά, μόνο ένα ξέπνοο "τα ίδια... και τα ίδια ... και τα ίδια..." παραμένει κι αιωρείται γι' αυτούς, που δεν τόλμησαν αλλά και γι΄ αυτούς τους καημένους που τόλμησαν και προσπάθησαν... κι ας ήταν μάταια.. ή με λάθος τρόπο... δεν φταιν αυτοί, που η κοσμική αντίθετή τους δύναμη, δεν ήταν ίση... κι η συμπαντική αδικία πλανιόταν από πάνω τους... σε λάθος χωροχρόνο... "αλλού"... Και πώς να επιστρέψεις τώρα στην εκκωφαντική σου ησυχία, μετά την αναμέτρηση με τα άγρια θηρία όλων των "δεν έχει νόημα" και των "δεν οδηγεί πουθενά"... κι ας βλέπεις εσύ ξεκάθαρα ότι και νόημα είχε και θα οδηγούσε κάπου μοναδικά... και δε θα οριζόταν πλέον η εννοια της εκκωφαντικής ησυχίας... και όλα αυτά με όραμα...
Υ.Γ. Αν πρόκειται να διαταράξετε την εκκωφαντική ησυχία κάποιου χωρίς όραμα και τόλμη, μην το κάνετε... πληγώνει και ραγίζει και πονάει και καταστρέφει... κι αν έχετε όραμα και τόλμη... κάντε το λίγο εικόνα... τι ευτυχία (...θα ήταν)